Met mijn handen in de aarde.
Op mijn blote voeten in het gras.
Mijn handen en voeten zwart van de aarde. Contact met de natuur.
Contact met mijn voeten.
Ik heb het zo nodig.
Als ik dat niet doe vertrek ik naar zolder, naar mijn hoofd. Daar waar mijn hoofd denkt antwoorden te hebben, heldere verhalen en wijze lessen.
Inmiddels weet ik dat die zich in mijn lichaam bevinden, die antwoorden.
Ons hoofd geeft ons antwoorden vanuit ervaring, angst, iets wat wij “denken”. Ons lichaam geeft ons antwoord vanuit een weten, een dieper weten en veel helderder.
“Mama helpen?” Noé zit ook met haar handjes in de aarde. “Noé doen? Samen doen? Mama Noé helpen”
Ze staat ineens met haar hele lichaampje zelfverzekerend voor mijn neus, zet kleine stapjes naar achter (tuut tuut tuut) en parkeert haar billen vakkundig in mijn schoot. “Zo!” zegt ze dan.
En samen wroeten we in de aarde.
Ik leef het haar voor. Voel ik ineens meer dan anders. Ik word hier rustig van, geaard en voel de liefde van de natuur hier door mij heen stromen, en dat voelt ze….
liefdevoordenatuur #aarden #tuinieren #liefde #leveninliefde
Mandí:
NIET OF NOOIT GEDACHT
Als je mij dit 3 jaar geleden had gezegd had ik je voor gek verklaard:
“In alle rust uitzoeken wat ik wil.” Gewoon maar zien wat mij energie geeft. Alles aanpassen aan mijn behoefte en niet mijn behoefte aanpassen aan de wereld.
Net voor dat ik zwanger werd van mijn tweede dochter dacht ik: “wat ben ik eigenlijk aan het doen?” Wil ik “dit” voor de rest van mijn leven. (Klinkt als een zware vraag maar hij was er wel ineens)
Ik kreeg één dochter na lange tijd van “wachten”, veel verdriet en verlies. En eerlijk? Ik had de hoop op een kindje al een beetje opgegeven.
Het was ons niet gegeven dacht ik. Allerlei bestraffende en nare opmerkingen naar mezelf volgde maar ook; als we nu geen kinderen krijgen, wat we zo graag willen, hoe gaan we ons leven dan invullen?
Maar ik kreeg een dochter, een prachtige lieve dochter. (Jaja ik weet het dat zegt iedere moeder). En ik geniet enorm van haar aanwezigheid.
Maar toen onze tweede dochter zich totaal onverwachts aandiende en de zwangerschap niet zonder horten en stoten ging voelde ik ineens de drang om mezelf die vraag nog eens te stellen. Ik voelde ineens hoe beperkt de tijd is die je hebt en hoe graag ik die wil doorbrengen met mijn kinderen , mijn gezin, fijne mensen en familie. En mijn werk dan?
Ik voelde de drang om dat los te laten in de huidige manier van werken. Ik was al een beetje begonnen met een online onderneming om eens te kijken wat dat me zou brengen (op mentaal gebied en qua uitdaging) én ik besloot mijn praktijk te stoppen net voor mijn zwangerschapsverlof.
En wat doe je nu dan? Nou ik doe precies en alleen waar ik zin in heb;
Ik onderzoek, ik chill, ik breng tijd met mijn dochters door, ik wandel, ik masseer, ik geniet van de zon en tuinieren in onze tuin, ik start een vrouwengroep en organiseer een vrouwenretreat (op 20 juli en ja er is nog plek voor jou).
Ja ik doe echt alleen wat ik leuk vind en blij van word en dat geeft me een partij fijne energie. En weet je wat het leuke is? Het kost me totaal geen moeite. (Nou trouwens soms wel, want dan is er een stem in mijn hoofd die zegt; mag dit wel? Gewoon genieten?)
Ja heb ik besloten; DAT MAG!