Gisteren draaide om het afscheid nemen. Afscheid van schooltje. Het schooltje dat we zo bewust kozen voor Noé.

In een paar weken tijd is de stready groep met lieve vast juffies omgeturnd in een groep waar de juffies spontaan verdwenen en zonder afscheid nemen “ineens” vertrokken waren.

“Dat was haar eigen wens en ik hoop dat jullie die respecteren” krijg ik als reactie op een uitgebreide mail die wij stuurde.

Ik zal je vertellen, mijn emoties zat sky high en van respecteren was even totaal geen spraken. Je werkt met kinderen, menselijke wezentjes die jou vertrouwen, een band met jou aangaan, liefde delen en waarvoor je ook een rolmodel bent. En nu ga je weg? En neem je geen afscheid.

Het triggert mij enorm. Afscheid nemen is bij mij een lastig thema. Weg gaan, met de noorderzon vertrekken in contact blijven ik moet echt moeite voor doen om er niet tussenuit te knijpen. Ik heb het niet geleerd. Afscheid nemen.

Noé gaat van school na het zoveelste gekke incident en de beslissingen die er worden genomen. Vandaag heeft Noé nog de kans afscheid te nemen van het laatste vaste juffie.

In de ochtend brengen we haar met de traktatie naar school. Ik heb er veel moeite in gestoken, in de hoop dat het afscheid goed is. Dat wij het haar kunnen leren. Het raakt me maar de beslissing voelt goed.

In de middag haal ik haar op.
Ze knuffelt heel bewust de juffies die ze wil en roept dag dag.
Veel geluk, roept een juffie nog naar mij. Ik sluit het hek achter me en de tranen beginnen te stromen. Onophoudelijk.

Noé kijkt er niet meer van op. Ik vertel haar waarom ik moet huilen.

“Ok” zegt de “Noé nu eikels zoeken” en ze kijkt met haar neusje naar de grond. Op naar het volgende avontuur….