Mijn dochters hebben een vader. En die vader heeft een vader en die dochters hebben een opa. Één opa. Of eigenlijk 2 maar daar gaat dit stuk over.

Niet gewoon een vader. Echt de meest toegewijde, liefdevolle vader, die hebben ze.

Dat confronteerde mij met mijn vaderloze jeugd. Geen eigen papa en geen vaderfiguur. Zonder vader opgegroeid, zonder wetende wie hij nu daadwerkelijk is.

Ik ken zijn familie, ik weet hoe hij eruit ziet, van foto’s maar van een ieder een ander eigen verhaal. Veel negatieve vergelijkingen met mij en geen eigen verhaal of ervaringen.

Tijdens de opleiding die ik volg over systeemopstellingen kwam daar de vraag: waar in de opstelling is jouw vader? Huh? Was ik hem vergeten? Of…
Ik pakte een symbool voor mijn vader.

Waar zou je je vader willen plaatsen? Ik hield hem vast en mijn handen zweette. Ik KON hem niet loslaten. Het lukte niet. Mijn hand wilde niet meer open.

Dagen was ik ervan van de leg. En het stof daalde neer. Maar ik kon het niet loslaten. Afgelopen week stelde ik mijn vader op, ik ben er ziek van. Mijn lichaam gooit mij op bed, ik kots alles uit en alles doet pijn.

Mijn systeem veranderd, het kost me veel, maar het veranderd en ik rouw. Rouw om dat wat ik niet had, wat ik nooit zal hebben en omdat er nooit een opa Leo is. Wat intens veel pijn doet, ookal weet ik diep, heel diep van binnen dat het goed is zo…

*ik deel dit in alle openheid zonder verwijten of gevoelens van schuld en vingerwijzen.
Het delen van mijn verhaal doe ik om gevoelens los te maken, te inspireren en/of bewustzijn te creëeren. Er zit voor mij veel kracht in delen.