Iedereen heeft zijn/haar eigen verhaal.

Ik vertel al jarenlang het zelfde verhaal. Mijn verhaal speelt zich af voor mijn 11e jaar. Of na mijn 11e jaar. Het overlijden van mijn vader. De man die ik nooit ontmoette en nooit zag. Meer dan een foto van “de man met de snor” had ik niet.

Mijn vader was vaker deel van mijn verdriet. Maar ik kwam nu, in een rouwproces. Als moeder, als dochter en al volwassen vrouw, 25 jaar later. Het is een wezenlijk onderdeel van mezelf, van wie ik ben. In relatie tot mezelf betekend deze rouw veel. Het zorgde voor rust, voor intense liefde, de liefde voor mezelf en ik kon nog verdiepender voelen. Voelen wat ik echt wilde eten en drinken en hoeveel, emoties laten stromen zonder blokkade, relaties en grenzen nog beter voelen. Het leek alsof er iets openbrak.
Al een lange tijd worstelde ik met een thema, een thema die ik in mijn basis kon voelen maar onoplosbaar leek. Totdat, totdat in mijn opleiding mijn docent Systeemopstellingen vroeg mijn vader in de ruimte te plaatsen. Iedereen kon ik plaatsen, behalve hem. Ik hield hem angstvallig dicht bij mij.

“Op een dag staat hij op de stoep en zegt hij: ik ben er, ik ben je vader en ik houd van je” vertelde ik mezelf

Een vader versus mijn vader

Een diepgewortelde wens om het gevoel te ervaren dat een vader van je houd. Er een man is die niets anders van je wil dan je liefde geven. Iets wat geen andere man kan, dan je vader. Echte onvoorwaardelijke liefde. (of mijn vader dat kon is een ander verhaal maar dat was mijn beeld)

Dit verhaal vertelde ik jaren, ik had het mij eigen gemaakt. Het maakte mij mij, althans dat had ik mezelf wijsgemaakt. We vertellen onszelf altijd verhalen, we verbinden onszelf met onze acties en wat we meemaakte is wie wij zijn. Een verhaal is een herinnering en die herinnering is voor iedereen anders.

Het is niet voor niets dat jij je iets kan herinneren en als je je zus of je ouders verteld over die herinnering dat ze die herinnering niet hebben of totaal anders beleefd. Het is niet wie we zijn, het is zoals wij het meemaken. We krijgen het op ons bordje zoals we het nodig hebben.

Vertellen van je verhaal heeft een reden

We vertellen onszelf en de wereld om ons heen vaak een verhaal met een reden. En hoe vaker we het vertellen hoe dieper geloof we hierin krijgen. Zo werkt dat, zo werkt het in ons.
Dat kan een mooi verhaal zijn maar ook een minder mooi verhaal. We kunnen het verhaal ook zo vertellen dat we hierin blijven geloven.
Zo was mijn onderliggende boodschap aan mezelf altijd: “Zonder vader heb ik geen basis en kan ik nooit echt gelukkig zijn” (Dit is zonder een oordeel naar de ander maar echt een boodschap naar mezelf.

En toen?

Na deze confrontatie, die voor het eerst echt zo hard en duidelijk terug kwam op mijn stoep, in de opleiding, waar ik mijn vader niet kon plaatsen. Voelde ik een ernstige drift om dit bij de lurven te pakken.
Goed? Rouwen hoe moet dat eigenlijk. Gewoon maar voelen besloot ik.
En wat was RAUW. Ik mocht het voelen, echt voelen, alleen maar huilen, huilen in bed, midden in de supermarkt en huilen waar mijn kinderen bij waren. Dagen van huilen, leek ontroostbaar.
Ik had deze man, mijn vader, ingeslikt alsof ik het zelf was, alsof ik al zijn fouten goed moest maken.
Alsof ik zijn leven moest leven, moest strijden voor mijn plekje. Ik gaf hem een plaats in mijn systeem.

Ik gaf hem een plaats

Er was meteen ruimte, en verdriet maar heel veel ruimte.
Ik voelde mij ineens steviger op de grond, ik kon voelen dat ik uit delen bestond (mijn moeder en mijn vader enz enz) en er kwam ruimte in mijn lichaam. Er kwam ruimte in mijn adem, in mijn borstkas, in mijn buik. En mijn bekkenpijn verdween steeds een stukje meer. En bij dit alles liet ik mij ondersteunen; een fysio die ik kende bv vroeg ik mijn borstkas los te maken (ik voelde al lange tijd dat deze vast zat en staat ook in verbinding met voorouders, verdriet, diepe rouw en hart), een systeemcoach en een masseur. Alles was er om dit er volledig te laten zijn.

Ik ondersteun je graag bij jouw verhaal

Ik vertel je dit en andere verhalen over mijn leven, proces en transformaties omdat dat mij mens maakt en mij net zo mens maakt als jij bent. Een prachtige vrouw met haar eigen verhaal. Een verhaal die precies klopt, een verhaal die je veel leert, een verhaal die precies geschreven is in jouw lijf. Ik ondersteun vrouwen heel graag in het proces van hun eigen verhaal. Een verhaal waar pijn is (want ja dat hebben we allemaal), rouw (dit doen we echt heel veel in ons leven, loslaten wat niet meer is, dus heeft met transformatie te maken niet perse met dood), diepgewortelde gevoelens en intense emoties.

Wat is jouw verhaal? En welk verhaal vertel jij over en aan jezelf?

Ik plan graag een massagebehandeling met je in, om te kijken wat jouw lijf je wil vertellen.