Daar moet ik dus weer een beetje aan wennen. In mijn eigen tempo bewegen. Helemaal zonder mezelf dienstbaar op te stellen. Want ik wil nog langzamer…(en daar heb ik in eerste instantie altijd een oordeel over)
Net voor dat ik ging bevallen en we in de situatie van wel of niet inleiden zaten en ik had gekozen verscheen deze prachtige tekst op mijn beeldscherm.
Dat werd mijn mantra tijdens de bevalling. Maar ook nu hangt op elke verdieping van ons huis deze tekst. Om mijzelf (en mijn partner) eraan te herinneren. We hebben (helemaal) geen haast. Nooit.
Samen met de vraag (vanuit mijn opleiding die ik volg over transformatie in onze diepere lagen) in welke energie ik zou willen bewegen, veranderde mijn perspectief. Ik voelde dat ik toch nog vaker in mijn mannelijke energie bewoog dan ik zou willen. De energie van overleven, van doorgaan. Nee ik wilde weer terug naar de vrouwelijke energie. De energie van open, luisteren en stilstand. Ik voelde mij rustiger, ik kon mij er helemaal in laten zakken en bedacht me dat ik geen haast heb.
Inmiddels is mijn huis één grote gezellige bende (voor mijn gevoel dan) en doen we alles op een tempo die voor ons fijn voelt. Soms moet je jezelf weer even herinneren.
Sindsdien heeft Noë geen peuterdriftbuien meer. Wat een mooie spiegel…
Haal adem en voel. In welk tempo wil jij bewegen? Is dat het tempo waarin je nu beweegt?