“Mijn intentie van de week maakt me in de war. Ik kan er niet in zakken. Ik vaar in de zee van het niet weten en dat is niet mijn favoriete zee”
Dat schrijf ik aan het begin van deze week. Ik wilde het delen maar was het vergeten. Inmiddels bijna eind van de week kijk in terug.

Mijn intentie deze week is Ik reis…En ik kan je nu zeggen; het was een reis!

Maandag was ik zo ziek als een hond. Een dikke hooikoortsaanval waardoor ik Noé naar oma moest (laten) brengen en de zorg voor Ni-lou moest overdragen aan werkende Mark. Gelukkig slaapt Ni-lou heerlijk in de draagdoek dus kan ik dat loslaten.
Laat ik Noé deze week een hele dag naar de opvang gaan, wooow wat heb ik daar een party een oordeel over. Niet te doen…maar ik kan gelukkig heel goed rusten die dag.

De dagen daarna lukt het me om een fijnere mama te zijn maar voel ik mezelf niet lekker in mijn velletje.
Ik moet wennen aan mijn nieuwe mama lichaam, word gek van elke dag opnieuw het zelfde riddeltje: vaatwasser, was, was en nog eens vaatvasser en heb geen idee wat ik met mijn werkende leven wil. Dat maakte me deze week ineens onrustig.

Ik werk in de tuin, ik speel samen met Noé met water in de tuin én ik word voor het eerst ook gefrustreerd als Noé in een driftbui alle druiven op de grond gooit, terwijl Ni-lou helemaal overstuur huilt en als ik haar vraag ze weer op te pakken dan roept; “stampe stampe stampe”. Je ziet het nu vast voor je en nee het werd geen wijn hihi maar wel een vette spiegel.
En ik werd deze week ook ineens weer bewust ik vorige maand rond deze tijd menstrueerde waarbij mijn borstvoeding stopte.(inmiddels weer begonnen maar dat was best stressvol)
Mijn meisje sliep een hele nacht door
Ik sneed tot twee keer toe in mijn vinger, wat zegt dat? Ik vroeg het na en zocht ’t op. De tekst verwarde me.

En toen ik net een beetje bijkwam van dit alles, werd mijn kleine meisje ziek.
Bij mama zijn is dan alles wat je wil, bij/op/in/aan mama. Maar poeh dat is een zware opgave want mama wil even geen mama zijn….even rust.
Even op adem komen, maar zo samen liggend op bed geniet mama/ik er intens van.

Ik mag naar haar kijken en haar knuffelen en kusjes geven (nou rustig dan want anders huilt ze onophoudelijk, ze voelt zich oooh zo ziek). Ik aai haar over haar hoofdje.
Ze lacht…ze vind het ook fijn dat ik er ben…meer hoef ik niet te doen. Die reis, die is gelukt. Gewoon thuis. Heerlijk!