Ik ben in een nieuwe dimensie van het ouderschap aangekomen, ik heb een andere laag aan getikt.

Mijn kind heeft getrakteerd.
Afgelopen maandagavond legde ik haar uit; “je bent nog niet jarig maar we gaan morgen trakteren.”

Een moeilijk concept maar zo goed en zo kwaad al het ging haar ingelicht over de aanstaande gebeurtenis.

Ik had het met haar “overlegt”, mingo’s zijn al vanaf jongsaf aan een hit. Waar ze het van heeft echt geen idee maar ook haar lievelingsknuffel is een flamingo. (Kregen wij voor ons huwelijk maar wij hebben er verder niks mee).

Overleggen was, Noé wat wil je trakteren? (Ookal wist ze niet wat het was, haar antwoord was Mingo Mama). Dus ik stad en land afgezocht naar mingoprikkers en daar dan alles aan wat Noé lekker vind. Aardbei, (pannen) koekkoek en een d(r)uif.

In de avond bereidde ik alles voor.
Zette een mandje in elkaar en alle mingo’s en ineens biggelde de tranen over mijn wangen. Ik zag haar ineens voor me, op schooltje met de traktaties. Ineens zo groot en wijs meisje. Zegt al hele zinnen en ineens zag ik haar kwetsbaarheid en hoe afhankelijk ze is van ons.

Zal ze het wel leuk vinden? Zal ze een fijne dag hebben? Hoe zou ze zich voelen?

Alle twijfels sloegen toe, ook van die oude gevoelens. Hoe ik zelf trakteerde en hoe ik me voelde.

En ik besloot de tranen te laten lopen en de traktatie af te maken.

In de ochtend kwam Noé naar beneden, ze zag het mandje met de mingo’s meteen; “wooooow kijk” zei ze “Noé pakken mama?”

Ik bracht haar naar schooltje en vol trots gaf ze de traktatie aan haar juffie. Ze zal een fijne dag hebben dat weet ik zeker.

Nog geen 2 uur later kreeg ik een berichtje van de juffies; ze had zo genoten en wilde iedereen vertellen van de Mingo’s. Dat maakte me trots, haar gezichtje sprak boekdelen.

Herinner jij je nog de 1e keer trakteren van je kind? En zelf als kind

#bijzonder#ouderschapiseenreis#wattrakteerdejij#erkwamenallerleigevoelensomhoog