Ineens ben ik 5 jaar getrouwd, heb ik een koophuis naja we hebben een koophuis en 2 prachtige meisjes.
Ik ga niet trouwen, nooit.
Witte jurk leuk, feestje ook en elkaar elke keer opnieuw elkaar vertellen dat je van elkaar houd. Maar trouwen nooit. Ik had er gewoon geen vertrouwen in.
Vanuit mijn basis heb ik nooit een man en vrouw gezien die gelukkig waren. Het fijn hadden, affectie toonde en echte liefde lieten zien.
Ik kende het gewoon niet.
Dat samenzijn en het getrouwd zijn heb je echt moeten leren. Echt moeten voelen. En dat was zo’n mooie bijzondere reis. (Lees; pfff dat was soms echt zwaar kut maar meestal gelukkig heel fijn)
Nu “reizen” we veelal samen als ouders. Vandaag stond ik stil bij alles wat we meemaakte, wat voor lifechanging dingen we allemaal voorgeschoteld kregen en hoe bijzondere reis we eigenlijk maakte.
Het kwam binnen.
Ironisch genoeg is het ook de geboortedag van mijn vader. Overleden, al lang geleden.
70 zou hij geworden zijn. Mark gaf mij een ander beeld van een vader.
Ik keek naar Mark, een vader, mijn man, met zijn jongste dochter op z’n buik dragend, ze slaapt én op de terug weg met zijn allen schelpjes zoeken en toen onze oudste dochter moe was tilde hij haar op z’n nek. Heel vaak neem ik het voor lief, dat ga ik niet meer doen. Nee dat ga ik niet meer doen. Ik ben zo dankbaar…
Mandí:
Je bent gewoon bijzonder.
Wil je dat onthouden en opslaan in je systeem?