Categorie: Instagram/persoonlijk

Mijn dochters hebben een vader. En die vader heeft een vader en die dochters hebben een opa. Één opa. Of eigenlijk 2 maar daar gaat dit stuk over.

Niet gewoon een vader. Echt de meest toegewijde, liefdevolle vader, die hebben ze.

Dat confronteerde mij met mijn vaderloze jeugd. Geen eigen papa en geen vaderfiguur. Zonder vader opgegroeid, zonder wetende wie hij nu daadwerkelijk is.

Ik ken zijn familie, ik weet hoe hij eruit ziet, van foto’s maar van een ieder een ander eigen verhaal. Veel negatieve vergelijkingen met mij en geen eigen verhaal of ervaringen.

Tijdens de opleiding die ik volg over systeemopstellingen kwam daar de vraag: waar in de opstelling is jouw vader? Huh? Was ik hem vergeten? Of…
Ik pakte een symbool voor mijn vader.

Waar zou je je vader willen plaatsen? Ik hield hem vast en mijn handen zweette. Ik KON hem niet loslaten. Het lukte niet. Mijn hand wilde niet meer open.

Dagen was ik ervan van de leg. En het stof daalde neer. Maar ik kon het niet loslaten. Afgelopen week stelde ik mijn vader op, ik ben er ziek van. Mijn lichaam gooit mij op bed, ik kots alles uit en alles doet pijn.

Mijn systeem veranderd, het kost me veel, maar het veranderd en ik rouw. Rouw om dat wat ik niet had, wat ik nooit zal hebben en omdat er nooit een opa Leo is. Wat intens veel pijn doet, ookal weet ik diep, heel diep van binnen dat het goed is zo…

*ik deel dit in alle openheid zonder verwijten of gevoelens van schuld en vingerwijzen.
Het delen van mijn verhaal doe ik om gevoelens los te maken, te inspireren en/of bewustzijn te creëeren. Er zit voor mij veel kracht in delen.

Iedereen heeft zijn/haar eigen verhaal.

Ik vertel al jarenlang het zelfde verhaal. Mijn verhaal speelt zich af voor mijn 11e jaar. Of na mijn 11e jaar. Het overlijden van mijn vader. De man die ik nooit ontmoette en nooit zag. Meer dan een foto van “de man met de snor” had ik niet.

Mijn vader was vaker deel van mijn verdriet. Maar ik kwam nu, in een rouwproces. Als moeder, als dochter en al volwassen vrouw, 25 jaar later. Het is een wezenlijk onderdeel van mezelf, van wie ik ben. In relatie tot mezelf betekend deze rouw veel. Het zorgde voor rust, voor intense liefde, de liefde voor mezelf en ik kon nog verdiepender voelen. Voelen wat ik echt wilde eten en drinken en hoeveel, emoties laten stromen zonder blokkade, relaties en grenzen nog beter voelen. Het leek alsof er iets openbrak.
Al een lange tijd worstelde ik met een thema, een thema die ik in mijn basis kon voelen maar onoplosbaar leek. Totdat, totdat in mijn opleiding mijn docent Systeemopstellingen vroeg mijn vader in de ruimte te plaatsen. Iedereen kon ik plaatsen, behalve hem. Ik hield hem angstvallig dicht bij mij.

“Op een dag staat hij op de stoep en zegt hij: ik ben er, ik ben je vader en ik houd van je” vertelde ik mezelf

Een vader versus mijn vader

Een diepgewortelde wens om het gevoel te ervaren dat een vader van je houd. Er een man is die niets anders van je wil dan je liefde geven. Iets wat geen andere man kan, dan je vader. Echte onvoorwaardelijke liefde. (of mijn vader dat kon is een ander verhaal maar dat was mijn beeld)

Dit verhaal vertelde ik jaren, ik had het mij eigen gemaakt. Het maakte mij mij, althans dat had ik mezelf wijsgemaakt. We vertellen onszelf altijd verhalen, we verbinden onszelf met onze acties en wat we meemaakte is wie wij zijn. Een verhaal is een herinnering en die herinnering is voor iedereen anders.

Het is niet voor niets dat jij je iets kan herinneren en als je je zus of je ouders verteld over die herinnering dat ze die herinnering niet hebben of totaal anders beleefd. Het is niet wie we zijn, het is zoals wij het meemaken. We krijgen het op ons bordje zoals we het nodig hebben.

Vertellen van je verhaal heeft een reden

We vertellen onszelf en de wereld om ons heen vaak een verhaal met een reden. En hoe vaker we het vertellen hoe dieper geloof we hierin krijgen. Zo werkt dat, zo werkt het in ons.
Dat kan een mooi verhaal zijn maar ook een minder mooi verhaal. We kunnen het verhaal ook zo vertellen dat we hierin blijven geloven.
Zo was mijn onderliggende boodschap aan mezelf altijd: “Zonder vader heb ik geen basis en kan ik nooit echt gelukkig zijn” (Dit is zonder een oordeel naar de ander maar echt een boodschap naar mezelf.

En toen?

Na deze confrontatie, die voor het eerst echt zo hard en duidelijk terug kwam op mijn stoep, in de opleiding, waar ik mijn vader niet kon plaatsen. Voelde ik een ernstige drift om dit bij de lurven te pakken.
Goed? Rouwen hoe moet dat eigenlijk. Gewoon maar voelen besloot ik.
En wat was RAUW. Ik mocht het voelen, echt voelen, alleen maar huilen, huilen in bed, midden in de supermarkt en huilen waar mijn kinderen bij waren. Dagen van huilen, leek ontroostbaar.
Ik had deze man, mijn vader, ingeslikt alsof ik het zelf was, alsof ik al zijn fouten goed moest maken.
Alsof ik zijn leven moest leven, moest strijden voor mijn plekje. Ik gaf hem een plaats in mijn systeem.

Ik gaf hem een plaats

Er was meteen ruimte, en verdriet maar heel veel ruimte.
Ik voelde mij ineens steviger op de grond, ik kon voelen dat ik uit delen bestond (mijn moeder en mijn vader enz enz) en er kwam ruimte in mijn lichaam. Er kwam ruimte in mijn adem, in mijn borstkas, in mijn buik. En mijn bekkenpijn verdween steeds een stukje meer. En bij dit alles liet ik mij ondersteunen; een fysio die ik kende bv vroeg ik mijn borstkas los te maken (ik voelde al lange tijd dat deze vast zat en staat ook in verbinding met voorouders, verdriet, diepe rouw en hart), een systeemcoach en een masseur. Alles was er om dit er volledig te laten zijn.

Ik ondersteun je graag bij jouw verhaal

Ik vertel je dit en andere verhalen over mijn leven, proces en transformaties omdat dat mij mens maakt en mij net zo mens maakt als jij bent. Een prachtige vrouw met haar eigen verhaal. Een verhaal die precies klopt, een verhaal die je veel leert, een verhaal die precies geschreven is in jouw lijf. Ik ondersteun vrouwen heel graag in het proces van hun eigen verhaal. Een verhaal waar pijn is (want ja dat hebben we allemaal), rouw (dit doen we echt heel veel in ons leven, loslaten wat niet meer is, dus heeft met transformatie te maken niet perse met dood), diepgewortelde gevoelens en intense emoties.

Wat is jouw verhaal? En welk verhaal vertel jij over en aan jezelf?

Ik plan graag een massagebehandeling met je in, om te kijken wat jouw lijf je wil vertellen.

“Kijk mama Noé heb veer gevonden!”
Zo trots als een pauw loopt ze ermee rond. Haar verwondering emotioneert met elke keer. Wat een mooi mensje ben je toch…

Dan staat er ineens een prachtige boom op ons pad. Zo’n prachtige met herfstkleuren, rood,oranje en geel.
Kijk Noé zeg ik, wat een prachtige boom met herfstkleurtjes.

Haar pas versnelt en ze kijkt vol bewondering; “wooow mama wooooow” roept ze.

Gisteren na wat uitzoekwerk kom ik iets tegen waar ik van moet huilen. “Mama moet je huilen? Wat is d’r dan?”
Ik moet een beetje lachen en vertel haar wat er is. Snap je? zeg ik. “Nee” zegt ze en ze knuffelt mij.

Het herinnert mij. Je herinnert mij elke dag aan hoe mooi alles is, hoe zacht je mag zijn en hoe liefde werkt. Je herinnert mij aan het hier en het nu. En je herinnert mij waar we vandaan komen.

Je ziet de wereld, en ik zie jou. Ik vertel jou over de wereld en laat je alles zien, echt alles. We beginnen dichtbij. Ik kan niet wachten jou alles te laten zien. En je voor te leven.

Jij groeit en ik groei mee. Ik groei en jij groeit mee. Je bent zo’n mooi mensje. Ik hou van jou.

“Houvanjou!”

#gewoonwatliefdevoormijndochter#dewereldlatenzien

Laat ik maar meteen beginnen met te zeggen dat dit moeilijk is. Zoniet het moeilijkst.

Pijn proberen we zoveel mogelijk te ontwijken, zowel lichamelijke als mentale pijn. Ons lichaam beweegt om pijn heen. Als je door je rug gaat, ga je gek lopen, met als enige doel om geen pijn te hebben. Als je met een dekentje op de bank kruipt en een reep chocolade eet om lief te zijn voor jezelf demp je.

Iets wat niet aan het licht wil komen, iets wat gezien wil worden maar wat we doodeng vinden duwen we veelal weg. En dat doen we echt veel vaker dan we doorhebben. Erg? Zeker niet, maar wel goed om je bewust van te zijn. Nu je dit leest kun je het niet meer ontkennen en kun je misschien een stap richting jezelf zetten en in plaats van een glas (of fles) wijn te drinken, tegen jezelf te zeggen; Voel maar even wat er gevoeld wil worden. Dat is pas echt lief voor jezelf.

Maar makkelijk? Nee.
Kun je de aankomende tijd gewoon eens bewust voelen waar jij vermijdt, dempt, verstopt, ontkent of verdooft?

#pijnisnietfijn#verteltjevanalles#jehoeftniksandersmaarweesjebewust#liefdevoorjepijn#schaduwwerk#zijnmetjepijn

Ps. Hiermee zeg ik niet dat een glas wijn of reep of….altijd is om te dempen of te verstoppen en hoe je dat doet is voor iedereen anders. Belangrijk is om te voelen hoe jij dit doet en met welke reden. Dus dat.

Gisteren draaide om het afscheid nemen. Afscheid van schooltje. Het schooltje dat we zo bewust kozen voor Noé.

In een paar weken tijd is de stready groep met lieve vast juffies omgeturnd in een groep waar de juffies spontaan verdwenen en zonder afscheid nemen “ineens” vertrokken waren.

“Dat was haar eigen wens en ik hoop dat jullie die respecteren” krijg ik als reactie op een uitgebreide mail die wij stuurde.

Ik zal je vertellen, mijn emoties zat sky high en van respecteren was even totaal geen spraken. Je werkt met kinderen, menselijke wezentjes die jou vertrouwen, een band met jou aangaan, liefde delen en waarvoor je ook een rolmodel bent. En nu ga je weg? En neem je geen afscheid.

Het triggert mij enorm. Afscheid nemen is bij mij een lastig thema. Weg gaan, met de noorderzon vertrekken in contact blijven ik moet echt moeite voor doen om er niet tussenuit te knijpen. Ik heb het niet geleerd. Afscheid nemen.

Noé gaat van school na het zoveelste gekke incident en de beslissingen die er worden genomen. Vandaag heeft Noé nog de kans afscheid te nemen van het laatste vaste juffie.

In de ochtend brengen we haar met de traktatie naar school. Ik heb er veel moeite in gestoken, in de hoop dat het afscheid goed is. Dat wij het haar kunnen leren. Het raakt me maar de beslissing voelt goed.

In de middag haal ik haar op.
Ze knuffelt heel bewust de juffies die ze wil en roept dag dag.
Veel geluk, roept een juffie nog naar mij. Ik sluit het hek achter me en de tranen beginnen te stromen. Onophoudelijk.

Noé kijkt er niet meer van op. Ik vertel haar waarom ik moet huilen.

“Ok” zegt de “Noé nu eikels zoeken” en ze kijkt met haar neusje naar de grond. Op naar het volgende avontuur….

“Dat is Noé” roept een jongetje van achter op de fiets terwijl we naar schooltje lopen. “Noé stinkt”. Noé zwaait en zegt “Noé stinkt, ik stink”. Ze telt de stoeptegels en blijft deze woorden zeggen.

Eerlijk gezegd galmen deze woorden nog na in mijn hoofd en hoor zijn moeder zeggen. “Oh ja, is dat zo?” In mij begint er iets te borrelen. Is dat zo? Waarom zegt die moeder niet gewoon, dat is niet zo lief of…

Ik had vroeger een mantra voor mezelf bedacht die nog erger was dan wat de pesters tegen mij zeiden. Dan raakte het mij niet zo, had ik dan bedacht. Deze mantra zit jaren later nog steeds wel eens in mijn hoofd en duikt soms ineens op. Nou ja niet helemaal ineens natuurlijk..

Bij school aangekomen, waar ik trouwens zelf ooit vanaf werd gehaald door mijn moeder omdat ik gepest werd door de juf, loop ik met Noé mee naar het hekje om haar bij haar juffie te brengen. Voor mij staat de mama van het jongetje, maar ik zeg niks. Waarom nu niet?

“Zo en hoe is het met Noé” vraagt de juf aan mij. Ik barst ineens in huilen uit. Het overweldigd me enorm.
Eenmaal terug in de auto snik ik nog even lekker door.

Ik realiseer mij dat het hebben van kinderen je soms weer terugwerpt in de realiteit van vandaag maar ook weer net zo hard naar het verleden. Het brengt je weer even in contact met je eigen schaduwzijde.

Ik moest mezelf echt even in de realiteit brengen; het jongetje is een manneke van nog geen 4, hij weet vast niet wat hij zei, Noé herhaalde het heel de weg maar weet helemaal niet wat het betekent (alleen daarom al, die kwetsbare kleine meid, moet ik huilen) en ik had er best wat van kunnen zeggen als moeder van Noé. En ik mag (door)voelen wat ik voel en heb niet naar mijn moeder gevoel geluisterd. Want eerlijk? Ik had haar eigenlijk mee naar huis willen nemen. En dat heb ik niet gedaan. Omdat mijn moedergevoel ook weet hoe fijn ze het heeft.

(2 uur later werd ik gebeld, Noé was gevallen en wilde graag naar huis, dat is vast niet voor niks)

#moederschap#ouderschap#confronterend#pesten#schaduwzijde#verdriet#emoties#gevoelens

Ik ben zo dankbaar

Maar soms ben ik het ook zo zat.
Het is natuurlijk niet één conflict maar er zitten meerdere aspecten in mij en ook in jou die geheeld mogen worden.

En helen is niet je hand erop leggen een toverspreuk uitspreken en het is klaar. Nee, healen is werken, werken aan dingen die je meemaakte en healen van dingen die je familie meemaakte.

Zelf zit ik al enige tijd in een conflict met mezelf over iets wat in mijn familie zit. Niet van mij, maar wel heel erg aan de oppervlakte. Ik kan voelen dat het niet van mij is en dat het opgeruimd mag worden. Het is hardnekkig, het komt terug en er is veel emotie. Een emotie waar ik tegen vecht en waar ik maar niet in kan zakken. Adem in en uit…

Ik ben dankbaar, ik kijk om me heen. Ik ben dankbaar. De tranen stromen over mijn wangen. Ik ontvang deze emotie met een beetje weerstand. Maar ik laat het komen, het is in mij en het mag eruit.

En elke keer weer ben ik dankbaar…
Het is precies goed zo!

Voor mijn bevalling begon ik met een opleiding. Daar zit ik middenin. Het is online, live bijeenkomsten maar online. Perfect voor een tijd waarin je elkaar niet kunt ontmoeten en de tijd onzeker is.

Vrijdag stapte ik in de auto voor een mooie cursus die ik al lang wil doen.
Ik zag op tegen de reis en een dag zonder mijn baby.

Eenmaal onderweg zette ik mij daarover heen en maakte mijn er tegen opzien plaats voor nieuwsgierigheid.

En toen ik er eenmaal was voelde ik weer waarom live zo fijn is, verbondenheid voelen met 13 “andere” vrouwen, je gedragen voelen door de energie en de liefde voor elkaar. Het was zo fijn. Ik voelde me totaal verbonden met deze prachtige vrouwen.

Na de zomer start ik samen met Kyra een vrouwengroep. Om ons samen te verbinden, te dragen en je te laten dragen, te sharen en samen te zijn met andere vrouwen.

Precies zoals het bedoeld is.

#bellybinding#vrouwengroep#liefde#samenzijn